Birine sarılmanın verdiği huzurdan uzun zamandır uzak kalmanın verdiği huzursuzluk onun yanında son bulmuştu. Abartıyorum gibi gelebilir belki ama onun yanında bir insanın olamayacağı kadar huzurluydum. Sanki hayata yeniden başlamış gibiydim. Hiçbir şey düşünmüyordum geçmişim sıfırlanmış gibiydi. Ben geçmişine deli gibi bağlıyken onun yanında geçmiş yoktu. Sadece o vardı. Sanki ilk tanıştığım insandı, ilk gördüğüm, ilk hissettiğim, ilk dokunduğum her şeyin ilkiydi sanki. Zaten o soruyu sorduğunda da bir anda sen ilksin demek istedim. Böylesi ilkti çünkü. Aşkımdan öldüğümü söylediğim anlarda bile böyle değildi hiçbir şey.
Gözlerine baktığımda mutluluk hissediyordum. Gözleri parlıyordu ve onun ışıltısı bana yansıyordu. Kendimi iyi hissediyordum. Mutluluk taklidi yapmadan mutluydum uzun zaman sonra. Yalansızdı tüm duygularım, maskesizdi yüzüm.
Uyandığımızda gözleri gözlerime değdiğinde elimi saçlarında gezdirdiğimde ben kim olduğumu unutuyordum resmen. Fazla muhteşemdi her şey. Gerçek olamayacak kadar güzeldi. Çabuk uyandım ama.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder