kafeiniydin kahvenin, geç saat dostuydun bu şehrin
ne sen uyurdun ne ben. sabaha karşı gelen bi telefon bitmek tükenmek bilmeyen bi muhabbet. neyden bahsettiğimizi bile hatırlamıyorum. sonrasında daldığım uykunun rüyalarında kaldı cümlelerin. yarı uykulu gözlerle dinledim hayatını senin ağzından istanbul’da güneş doğarken karşıdan.
bu acil servislerde, adını unutmaya devam ediyorum.
psikolojik olarak sorunlu olduğunu ve olduğumu zaten biliyordum ben hatırlatmana hiç gerek yoktu. elimde telefon yere düşerken sen ilk ciddi gitmelerinden birini yaşatıyordun bana. ben kriz anlarımda haplara sığınırken senin hiçbi şey umrunda değildi biliyorum.
bu puslu sabahlarda, adını unutmaya devam ediyorum.
yağmurlu bi kadıköy sabahında. deri ceketime sığınmış haldeyken yanımda başka bi adam vardı ve ben seni düşlerken. sen bana benzemişsin demiştin ya işte şimdi daha iyi anlıyorum. evet sana benzemiştim senin benim yanımdayken başka kadını düşlediğin gibi ben de seni düşlemiştim o sabah rıhtımda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder