önce basit anlamda anlatayım bu mekanı. nejat işler’in eski barı kendisi. ortaklarındandı bi ara ama şimdi bıraktı. ben nejat’ı hiç görmedim ama. aslında çok sağlam rockçılar takılır burda ama ben hiçbirini göremedim nedense. hep yanlış zamanlarda gittiğimden sanırım.
neyse benim nasıl keşfettiğime gelecek olursak şu aşık olduğum adam sayesinde keşfettim. oranın iyi müdavimlerindendir kendisi. herkes tanır. yazdan beri de barmenlik yapmaya başlamış orda. tabi askere gitti şimdi falan filan.
benim için önemi büyüktür buranın. ilk öpücüğümü burda almıştım ben. bu barın kapısının önünde. ondan önce ilk elimi burda tutmuştu. sonra fotoğrafta gördüğünüz yeşil koltuklar var ya hani işte onun karşısında merdivenin dibinde de koltuklar var. bütün gece orda oturmuştuk ve bir sn dahi elimi bırakmamıştı. telefonunu bile ağzıyla çıkarıyordu kılıfından. çok fazla anım var burda. ondan son öpücüğümü de burda aldım ben. çok ağladım bu mekanda. çok da güldüm. tek başıma gittiğim zamanlar da oldu. cam kenarında oturup içip onu düşünüp çıkıp gittim ordan.
ilk sigaramı da bu mekanda aldım ben. daha doğrusu bana sigara üzerinden bir şey anlatırken o sigarayı ben alıp saklamıştım ve sonra bi 8ocak 2010 gecesi sigarayı içmiştim. çoğu şeyin ilkine ev sahipliği yapmış bu mekan.
çok kişiyle tanıştım bu mekanda. beni şu an hatırlamayan birçok kişi. onun sayesinde tanıştım hepsiyle ama sanırım kafaları çok güzeldi. hiçbiri görünce tanımıyor beni. ara ara durup dururken bu mekanın müdavimi insanlarla tanışıyorum sözlükte. sonra canım acımaya başlıyor tekrar. ben seni kesin görmüşümdür diyorum. zaten küçük mekan 3 5 müdavim var. kesin görmüş oluyorum zaten. dün de biriyle tanıştım ve bu mekan hakkında yazasım geldi. orda yaşadıklarım geldi aklıma. onun doğumgününü unuttuğumda buranın merdivenlerinde sıkıca sarılmıştım ona. kapısının önünde sarmaş dolaş muhabbet etmiştik arkadaşlarıyla. sonra ilk öpüşmemizi yaşadığımız gün hava soğuk diye ceketini vermişti bana kapının önünde. arkadaşı fatih kız üşüyor dediğinde de içeri yollamıştı beni. sonra en son 3ay önce gittiğimde arka sokağında ağlamıştım hüngür hüngür o gelip sarılmıştı bana. barın orta yerinde öpüşmüştük.
bana hem çok yakın hem de çok uzak davrandığı oldu bu mekanda. gitmeye korkuyordum bi dönem. ki bi dönem gitmem yasaktı bile. hala özlüyorum bunu farkettim. istanbul’a dönünce bi uğramak lazım tezgah’a. anıları yad etmek gerek bir bira eşliğinde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder