milyonlarca şarkı milyonlarca replik ve milyonlarca kitap cümlesi varken duygularını hiçbir sözün hiçbir şarkının anlatamadığı anlar olur ya bazen işte o anlarda her şey dursun istiyorum.
ben öyle bi karışıklık ve hüzün içindeyken dünya dönmesin ve kimse kimseyi sevmesin istiyorum. ziyadesiyle bencilim. hayatın karanlık yollarından yürürken bencil olmayı da öğrenmek zorunda kaldım. karanlıkta karşılaştığın kimseye acımak zorunda değilsin çünkü onlar da sana acımazlar asla. hepimiz ışığa ulaşmak için bir yol ararken birilerini karanlığa birilerini de daha da karanlığa sürükledik. ve bencil olduk. çünkü hep daha da karanlık vardı ve birilerinin bizi oraya çekmesini engellememiz gerekiyordu.
kırdığımız kalplere aldırmadık kalbimiz bin parçayken ve ölen insanları geride bıraktık zaten ruhsuzken. düşüncelerimiz dağıldı. iki cümleyi yanyana getiremez olduk. devrik cümleler kapladı her yanımızı zaten devrik olan hayatımızı. sonra bunun adına coolluk dendi. biz acıdan kıvrım kıvrım kıvranırken hayatlarının baharında olan insanlar arkamızdan ne cool hatun ya da adam dediler. cool muyduk asla. sadece acı çekmekten iki cümleyi bi araya getiremiyorduk ve genelde susuyorduk.
canımızı çok yaktılar da gene de vazgeçemedik ya sevmekten yanarım yanarım ona yanarım. ne gerek vardı ki defalarca sevmeye? ne gerek vardı kalbi bin parça etmeye? her yerimden ayrı ayrı kanarken gülümsemek zorunda kalmamızaysa hiç gerek yoktu.
kimseye gerçek yüzümüzü göstermeyip geceleri yataklarında ağlayan insanlardık hepitopu. yaptıklarımıza anlam veremeyen insanların aşkın ne olduğunu bilmediğini düşünürdük. hiçbirimiz ölümden dönmedik ama ölümü çok iyi bilirdik. her sabah uyanmak ölümdü ya bizim için. insandık be en fazla. kendi halimizde yaşayıp gitmek varken neden karanlık yollara saptık ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder