çok klasik bir şey bu.
ıssız adam‘ı izledikten sonra her kız kendini ada sandı. ahh ben de yaşadım bunları, benim de böyle bir sevgilim oldu triplerine girdi. lakin gecenin bir vakti filmi izlerken bir şey farkettim. ben de bir
ıssız adama sahipTim.(gerçi benimki atlas pasajında beni görüp kafasından o cümleleri hayatta geçirmez ama) ben ada olmadım hiç ama bir
ıssız adamım vardı. özellikle ayrılma sahnesindeki cümleleri duyunca oha dedim. ne diyordu adam orada: çok şey yaşadım çok fazla tükettim, kimseyi hayatıma dahil etmek istemiyorum, kimsenin de hayatıma dahil olmak istemiyorum, seni hak eden birini bul falan filan. çok tanıdıktı bu cümleler. neredeyse aynılarını duymuştum. hatta neredeyse bile değil tıpatıp aynılarını duydum. lakin dediğim gibi ben ada olamadım hiç. ne onun kadar bağırıp çağırabildim ne de ağlayabildim. sessiz çığlıklarım vardır benim. kimsenin duymadığı. bir de sessiz ağlamalarım vardır. insanlar ben gülüyorum sanarken ağlarım aslında. ada olamadım çünkü onun kadar sevilemedim. ada olamadım çünkü hiç pazar kahvaltım olmadı. aslında ben hiçbir şeydim. bir sıfatım yoktu. ne olduğum belli değildi. beni görmek istemeyen bir adama derinlemesine aşıktım sadece. iki yabancıydık yan yana yatarken bile. insan bir yabancıyla aynı yatağı paylaşabilir mi? ben paylaştım. insan kendini umursamayan birine değer verebilir mi? ben verdim
hayat aldım ve verdimlerle dolu aslında. şöyle ki yaşadığın şeyleri bir süre sonra sen başkasına yaşatıyorsun. birileri seni kırıyor sen birilerini. birileri senin seni seviyorum‘larına susuyor sen birilerinin. kısır bir döngü bu işte. hepimiz birilerinin hayatını mahvediyoruz. peki kim başlattı bunu ? yasak elmayı Adem’e yediren Havva mı ? belki de. sonuçta o da yasak elmayı ona yedirerek onun hayatını mahvetmedi mi!? taa Adem ile Havva’ya dayanıyormuş bak yaşadıklarımız. ne garip değil mi?
not: sonu getirelemeyen bir yazı bu. film bitti ondan. filmi tekrar izlerken sonunu da getirebilmeyi umuyorum
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder