bir adam vardı kalbimde adı kaldı

2010 haziranında tanışmıştım bu adamla. sonra bir şeyler oldu sevgili olduk gibi oldu olamadık gibi oldu gitti bu kal demedim ben de. melislerden nefret sebebim olarak melis diye bi kızla sevgili oldu kıvırcık saçlı falan hoş bi kız. neyse sonra bir şeyler oldu macaristan’a yerleşti hayatı tümden değişti. biz kanka olduk iyi ki sevgili olarak devam etmemişiz dedirtti bana ama o her gece bi mektup yazardım istanbul’a ilk yerleştiğimde. bir gün göndericektim. bi sürü mektubum vardı elimde. sevgili olsaydık 1.yıldönümüze tekabül edecek gece olan gecede ona mektupları gönderdim internet aracılığıyla. şaşırdı bir şeyler oldu. sen bana hiç gitme demedin dedi. haklıydı demedim. ama o zamanlar birine gitme demenin anlamlı olabileceğini bilmiyordum. miraç’tan sonra birilerine gitme dedim ama onlar için de gitme lafı anlamlı olmadı. belki miraç için anlamlıydı sadece. bilemiyorum. 

2011’de miraç amerika’ya gitti. orada okumaya orada yaşamaya başladı. ailesi bi heves sandı. geri döner sandı ama dönmedi. devam etti. kendi ayakları üzerinde kaldı. biz de arada mailleşir olduk. çünkü ne feysbuk ne tivitır ne başka bir şey hiçbi sosyal alanda yoktu kendisi. elimde tek bi mail adresi vardı ona ulaşabileceğim. bazen haftada 1 bazen 2 3 gün üst üste bazen ayda 1 bazen 3 ayda 1 mail atardı. özlenmek hoşuna giderdi. ben de çok özlerdim onu. yaklaşık 7aydır bana mail atmıyor. yaklaşık 7aydır ona ulaşıyor mu ulaşmıyor mu bilmediğim mailler yazıyorum. demin yeni bi mail daha yazınca size miraç’tan bahsedeyim istedim. 

arada onun her noktasına kaykayıyla değdiği yollardan yürürüm beşiktaş’ta. ortaköy’e nazır okulunun oralarda gezer sanki bi kapıdan çıkıp koluma dokunup bana kocaman sarılacakmış gibi hissederim. 

hala bir şeyler için umut beslebilmemin tek sebebi ona attığım mailler. uzun aralardan sonra belki cevap gelir umudu cevap geldiğinde ise benim bi güce daha çok inanmamı sağlayan kurbağa prensim o benim. çocukluktan çıkıp genç olmamı sağlayan insan. hayatımdaki en sevdiğim dallamam. 

uzun zamandır kimseyi özlemiyor ve ağlamıyordum nerden geldiyse miraç aklıma geldi bi de ortaçgil açtım güzelce kendime acı çektiriyorum.