uzun bir ağlama krizinin ardından alınan duşla kendime gelmş durumdayım. lakin onun o soğuk sesi içime bir ok gibi saplanıyor. nasıl bir anda bu kadar yabancı olabilir insan anlamış değilim. oysa kicidden hiçbir şey yapmadım. daha iki gün önce buluşma planları yaparken bir anda geldi bu ayrılık. ayrılık bile denemez aslında biz daha sevgili olamamıştık çünkü. arada aynı yatağı paylaşan, birinin aşık diğerinin düşüncelerde olduğu iki kişiydik. en başından beri yabancıydık belki birbirimize ama farkına varamadık. en azından ben varamadım veya varmak istemedim. her şeye rağmen yaşadığım özel ve güzel şeyler sayesinde onu hatırlatan şeyler olduğunda gülümseyebiliyorum. acım daha tazeyken yapabiliyorum bunu.
saatlerdir yalın-alışmak zorundayım dinliyorum bu arada. rehabilite ediyor sanırım ruhumu. normalde teoman dinleyip bunalıma girmem gerekiyordu ama teo arşivim gitti. durumuma uygun bulabildiğim tek şarkıysa bu. idare ediyorum işte ama iyi de gelmeye başladı hani. hem ağlatıyor hem rehabilite ediyor.
içim çok fazla acıyor ağlarken. nefes alamıyorum bazen. şöyle ki sanki kürtaj oluyor gibiyim. içimden bir parçayı çekip çıkarıyorlar ve bunu anestezisiz yapıyorlar. görmemi istiyorlar sanki ve daha da çok acı çekmemi.
aşkına gebeydim ve sen bu gebeliğe son verdin. elimden tutup zorla yatırıdn beni o soğuk masaya. şimdi çocuğundan vazgeçmek zorunda kalan bir anne gibi hiçbir neden yokken aşkımdan vazgeçiyorum. sen de baba olmaya korkan daha 20li yaşlardaki genç gibisin. saatler sonra rahatlayacaksın sen de onun gibi. aldıracağım ben de bu aşkı ve seninkinden ters bir yönde yoluma devam edeceğim. görüşmeyeceğiz belki hiç konuşmayacağız bir daha. saatler sonra ben senin hiç tanımamış olduğun biri olacağım.
son söz: pişman değilim hiçbir şeyden. iyi ki sendin beni bu hastalıklı aşka gebe bırakan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder